Dzień Książki – najlepiej świętować go z kawą
Kawa i książka to zgrani towarzysze. Nie bez powodu mnóstwo kawiarni ma choć niewielką biblioteczkę do dyspozycji klientów. 23 kwietnia, w Dzień Książki, szczególnie warto smakować ten napój przy szeleście przewracanych stronic.
Kawa jest motywem w literaturze. Napisano o niej mnóstwo pozycji – o jej historii, uprawie, handlu, paleniu, kulturze i zwyczajach picia, a także sposobach przyrządzania. Zdarzało się też, że literaci i poeci umieszczali ten czarny trunek w swoich utworach jako poboczny motyw. Z drugiej strony niezliczone tytuły powstały pod silnym wpływem kofeiny, którą poją się pisarze. Przedstawiamy kilka przykładów i postaci światowej literatury, które bez kawy nie byłyby tym samym.
Hiszpańskie pochodzenie, światowy rozgłos
W 1995 r. UNESCO ustanowiło 23 IV jako Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich. Pochodzi on z hiszpańskiej Katalonii, gdzie tego dnia od wieków obchodzono święto patrona regionu, św. Jerzego. Pierwsze dni książki organizował dyrektor wydawnictwa Cervantes w latach 20. XX wieku, w październiku. Początkową datę przesunięto na wiosnę. Dzięki temu połączono dwa święta oraz upamiętniono dwóch arcymistrzów pióra: Miguela Cervantesa i Williama Szekspira. Obaj wielcy pisarze zmarli właśnie 23 kwietnia.
Do dziś szczególnie huczne obchody mają miejsce w Barcelonie. Jest to lokalne święto miłości, kiedy mężczyźni tradycyjnie wręczają swoim wybrankom róże, one zaś odwdzięczają się książkami.
Kawa muzą, kawa bohaterką
Do rzeczy! Pisarze intensywnie pracują umysłowo. Aby utrzymywać się na wysokich obrotach, niejeden używał mnóstwa kawy. Odnajdywano w niej nie tylko kofeinę, ale również natchnienie.
Mickiewiczowska epopeja pachnąca kawą
Jedna z najsłynniejszych polskich książek, Pan Tadeusz, opisuje mnóstwo wątków i szczegółów wiejskiego życia. Znajdziemy tam plastyczne przedstawione ogrody i domostwa, ubiory i zwyczaje, uprawy i krajobrazy oraz… kawę! Jej opis jest w księdze drugiej. Spomiędzy wersów niemal pachną krople napoju,
Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,
Zapach moki i gęstość miodowego płynu.
Szymborska – krakowianka, noblistka, kawoszka
Jesteśmy Krakowską Palarnią Kawy, więc jakże nie wspomnieć o tej poetce z wielkim poczuciem humoru? Wisława Szymborska mieszkała w naszym mieście przez 83 lata i była z nim bardzo związana. Regularnie odwiedzała kawiarnie w centrum. Przy pisaniu zawsze towarzyszyły jej papieros i filiżanka czarnego naparu. Nie odmówiła ich sobie nawet w ostatnich dniach życia.
Stieg Larsson: literat-kawoholik
Skandynawowie są znani z obfitego spożycia kawy. Ten szwedzki autor, słynny przede wszystkim dzięki kryminalnej trylogii Millennium, pił jej szczególnie dużo i przelał ten nawyk na swoich bohaterów. Spostrzegawczy czytelnicy zauważą, że dosłownie co kilka stron powieści ktoś uruchamia ekspres, prosi o kawę lub ją oferuje. Przoduje w tym główna postać: wzorowany częściowo na Larssonie Mikael Blomkvist.
Ile wody w Wiśle, tyle kawy pił Honoré de Balzac
Ten XIX-wieczny powieściopisarz poświęcił się ogromnemu dziełu. Jego cykl Komedia ludzka to aż 137 powieści i opowiadań (w tym 46 nieukończonych). Autor pracował w morderczych, kilkunastogodzinnych ciągach pisania. Napędzało go nawet kilkadziesiąt filiżanek kawy dziennie! Nabożnie przestrzegał przy tym własnej procedury parzenia piekielnie mocnego naparu, koniecznie tylko z trzech wybranych gatunków.
Czarna kawa Agathy Christie
Wymyślona przez Królową Kryminału panna Marple, detektyw-amator, lubowała się w herbacie. Jednak to od małej czarnej pochodzi tytuł pierwszej sztuki teatralnej sławnej autorki. Fabuła kręci się wokół kradzieży formuły potężnego materiału wybuchowego i zabójstwie jego odkrywcy. Morderca użył trucizny w napoju – nietrudno domyślić się, jakim. Sztuka otrzymała pozytywne recenzje, została zaadaptowana na film oraz powieść.
Filozoficzny stosunek T. S. Eliota do kawy
W społeczeństwie angielskich miłośników kawy znany jest wers z Pieśni miłosnej J. Alfreda Prufrocka tego anglojęzycznego poety: Całe swe życie mierzę łyżeczkami kawy.
Bohater w podeszłym wieku rozmyśla nad życiem. Poniewczasie zorientował się, że żył w świecie nic nieznaczących, nudnych rytuałów, na przykład bezmyślnym piciu kawy. Ten cytat zyskał nowe, pozytywne znaczenie, gdy stał się mottem wesołych spotkań i godzin produktywnej pracy.
Jak widać, literaci od pokoleń lubują się w kawie. Niezależnie od tego, czy wolisz epikę, lirykę czy dramat – w Dzień Książki filiżanka pełna kawowego aromatu będzie dobrym towarzyszem lektury. To co? Kawki?
